“De dood is in mijn leven een even rauwe werkelijkheid als een groot mysterie”

Eveline Bolt
Vrijwilligerscoördinator

Je hoort het zo vaak zeggen: ‘ja, de dood hoort nu eenmaal bij het leven’. En als het tegenzit moet je het daar als nabestaande dan mee doen. Zo staan veel nabestaanden in de kou als de eerste weken na een verlies voorbij zijn. Niet iedereen heeft immers een liefdevol netwerk, waarin je verdrietig mag zijn, ook als het overlijden van je dierbare al een tijd achter je ligt. Het kan dan een hele opgave zijn om het verdriet dat je met je meedraagt zo te integreren in je dagelijkse leven dat je verder kunt. Ik vind het mooi dat we als Vereniging leven met dood mensen kunnen ondersteunen bij die opgave.

De dood is in mijn leven een even rauwe werkelijkheid als een groot mysterie. De dood doet mij beseffen hoeveel ik van iemand heb gehouden, hoe weldadig dat voor de stervende kan zijn en hoe pijnlijk voor mij. Het doet me ook beseffen dat ik fijne mensen om me heen heb die helpend zijn bij het ontrafelen van die wirwar aan gevoelens. Ik voel me daarin een gezegend mens. Ik wens iedereen die ondersteuning toe.

Niet elke nabestaande kan terugvallen op een sociaal vangnet. Daarom bieden de vrijwilligers van Vereniging leven met dood nabestaanden de ondersteuning die ze nodig hebben. Vrijwilligers die je een luisterend oor bieden en je de weg wijzen naar plekken waar je mag zijn wie je op dat moment kúnt zijn. Die zo nodig een stukje met je oplopen. Het is voor mij een voorrecht om hier als vrijwilligerscoördinator een bijdrage aan te mogen leveren. En om de voorwaarden te kunnen scheppen voor vrijwilligers die doen waar hun hart naar uitgaat: steun bieden aan rouwenden en voor of met hen doen wat nodig is.